Canticum Canticorum

VII

   1 Convertere, convertere, Sula mitis; convertere, convertere, ut intueamur te. Quid aspicitis in Sulamitem, cum saltat inter binos choros?
   2 Quam pulchri sunt pedes tui in calceamentis, filia principis! Flexurae femorum tuorum sicut monilia, quae fabricata sunt manu artificis.
   3 Gremium tuum crater tornatilis: numquam indigeat vino mixto; venter tuus sicut acervus tritici vallatus liliis.
   4 Duo ubera tua sicut duo hinnuli, gemelli capreae,
   5 collum tuum sicut turris eburnea. Oculi tui sicut piscinae in Hesebon, quae sunt ad portam Bathrabbim; nasus tuus sicut turris Libani, quae respicit contra Damascum.
   6 Caput tuum ut Carmelus, et comae capitis tui sicut purpura; rex vincitur cincinnis.
   7 Quam pulchra es et quam decora, carissima, in deliciis!
   8 Statura tua assimilata est palmae, et ubera tua botris.
   9 Dixi: "Ascendam in palmam et apprehendam fructus eius". Et erunt ubera tua sicut botri vineae, et odor oris tui sicut malorum.
   10 Guttur tuum sicut vinum optimum, dignum dilecto meo ad potandum, labiisque et dentibus illius ad ruminandum.
   11 Ego dilecto meo, et ad me appetitus eius.
   12 Veni, dilecte mi, egrediamur in agrum, commoremur in villis;
   13 mane properabimus ad vineas, videbimus; si floruit vinea, si flores aperiuntur, si floruerunt mala punica; ibi dabo tibi amores meos.
   14 Mandragorae dederunt odorem; in portis nostris omnia poma optima, nova et vetera, dilecte mi, servavi tibi.