Liber Isaiae

XLI

   1 Taceant ante me insulae, et gentes renovent fortitudinem; accedant et tunc loquantur, simul ad iudicium propinquemus.
   2 Quis suscitavit ab oriente eum, cuius gressum sequitur iustitia? Dabit in conspectu eius gentes et subiciet ei reges, quos reddet quasi pulverem gladius eius, sicut stipulam vento raptam arcus eius.
   3 Persequetur eos, transibit in pace; semita sub pedibus eius non apparebit.
   4 Quis operatus est et fecit, vocans generationes ab exordio? Ego Dominus, primus et cum novissimis ego sum.
   5 Viderunt insulae et timuerunt, extrema terrae obstupuerunt, appropinquaverunt et accesserunt.
   6 Unusquisque proximo suo auxiliabitur et fratri suo dicet: "Confortare".
   7 Confortabit faber aurificem, percutiens malleo eum, qui cudit, dicens de glutino: "Bonum est"; et roborat eum clavis, ut non moveatur.
   8 Tu autem, Israel, serve meus, Iacob, quem elegi, semen Abraham amici mei,
   9 quem apprehendi ab extremis terrae, et a longinquis eius vocavi te et dixi tibi: "Servus meus es tu; elegi te et non abieci te".
   10 Ne timeas, quia ego tecum sum; ne declines, quia ego Deus tuus: confortabo te et auxiliabor tibi et sustentabo te dextera iustitiae meae.
   11 Ecce confundentur et erubescent omnes, qui irascuntur adversum te; erunt quasi non sint et peribunt viri, qui contradicunt tibi.
   12 Quaeres eos et non invenies viros, qui rixantur tecum; erunt quasi non sint et veluti nihilum, viri bellantes adversum te.
   13 Quia ego Dominus Deus tuus apprehendens manum tuam dicensque tibi: "Ne timeas; ego auxiliabor tibi.
   14 Noli timere, vermis Iacob, homines ex Israel. Ego auxiliabor tibi", dicit Dominus et redemptor tuus, Sanctus Israel.
   15 Ecce posui te quasi plaustrum triturans novum, habens rostra serrantia. Triturabis montes et comminues et colles quasi pulverem pones.
   16 Ventilabis eos, et ventus tollet eos, et turbo disperget eos; et tu exsultabis in Domino, in Sancto Israel laetaberis.
   17 Egeni et pauperes quaerunt aquas, et non sunt, lingua eorum siti aruit. Ego, Dominus, exaudiam eos, Deus Israel non derelinquam eos.
   18 Aperiam in decalvatis collibus flumina et in medio vallium fontes; ponam desertum in stagna aquarum et terram aridam in rivos aquarum.
   19 Plantabo in deserto cedrum, acaciam et myrtum et lignum olivae; ponam in solitudine abietem, ulmum et cupressum simul,
   20 ut videant et sciant et recogitent et intellegant pariter quia manus Domini fecit hoc, et Sanctus Israel creavit illud.
   21 Proferte causam vestram, dicit Dominus; afferte, si quid firmum habetis, dixit Rex Iacob.
   22 Accedant et nuntient nobis, quaecumque ventura sunt. Priora, quae fuerunt, nuntiate, ut ponamus cor nostrum et sciamus novissima eorum; et, quae ventura sunt, indicate nobis.
   23 Annuntiate, quae ventura sunt in futurum, ut sciamus quia dii estis vos; bene quoque aut male facite, ut inspiciamus et videamus simul.
   24 Ecce vos estis nihilum, et opus vestrum nihil valet; abominatio est, qui eligit vos.
   25 Suscitavi ab aquilone, et venit ab ortu solis; vocavi eum nomine; et conculcabit potentes quasi lutum et velut plastes calcans humum.
   26 Quis annuntiavit ab exordio, ut sciamus, et a principio, ut dicamus: "Iustum est "? Non est neque annuntians neque praedicens neque audiens sermones vestros.
   27 Primus ad Sion: Ecce adsunt; et Ierusalem laeta nuntiantem do.
   28 Et vidi, et nemo erat, ex istis nullus consiliator, ut, si eos interrogarem, responderent verbum.
   29 Ecce omnes iniquitas, vana opera eorum; ventus et inane simulacra eorum.