Liber Ecclesiastes

IV

   1 Verti me ad alia et vidi calumnias, quae sub sole geruntur, et ecce lacrimae oppressorum, et nemo consolator; et ex parte opprimentium violentia, et nemo consolator.
   2 Et laudavi magis mortuos, qui iam defuncti sunt, quam viventes, qui adhuc vitam agunt,
   3 et feliciorem utroque iudicavi, qui necdum natus est nec vidit opera mala, quae sub sole fiunt.
   4 Rursum contemplatus sum omnes labores et omnem successum operis, et hoc esse zelum in proximum suum. Et in hoc ergo vanitas et afflictio spiritus.
   5 Stultus complicat manus suas et comedit carnes suas.
   6 Melior est pugillus cum requie quam plena utraque manus cum labore et afflictione spiritus.
   7 Iterum repperi et aliam vanitatem sub sole:
   8 unus est et secundum non habet, non filium, non fratrem, et tamen laborare non cessat, nec satiantur oculi eius divitiis, nec recogitat dicens: "Cui laboro et fraudo animam meam bonis?". In hoc quoque vanitas est et occupatio pessima.
   9 Melius est duos esse simul quam unum: habent enim emolumentum in labore suo,
   10 quia si unus ceciderit, ab altero fulcietur. Vae soli! Cum ceciderit, non habet sublevantem se.
   11 Insuper, si dormierint duo, fovebuntur mutuo; unus quomodo calefiet?
   12 Et, si quispiam praevaluerit contra unum, duo resistent ei. Et fu niculus triplex non cito rumpitur.
   13 Melior est puer pauper et sapiens rege sene et stulto, qui iam nescit erudiri.
   14 Ille enim de domo carceris exivit, ut regnaret, etiamsi in regno istius natus sit pauper.
   15 Vidi cunctos viventes, qui ambulant sub sole, cum adulescente illo secundo, qui consurgebat pro eo.
   16 Infinitus numerus erat populi, omnium, quos ipse praecedebat; sed qui postea futuri sunt, non laetabuntur in eo. Et hoc vanitas et afflictio spiritus.
   17 Custodi pedem tuum ingrediens domum Dei, nam accedere, ut audias, melius est quam cum stulti offerunt victimas: multo enim melior est oboedientia quam stultorum victimae, qui nesciunt se malum facere.